Mohammad: A True Portrait
Mohammad: A True Portrait
1. His Purpose
God describes Muhammad in The Holy Qur’an as the Seal of His Prophets and as the recipient of His Final Revelation, saying:
“This is a Scripture which We have revealed to you that you may bring forth men, by their Lord's permission from utter darkness into light-- to the way of Him, the Exalted in Power, the Owner of Praise” [Qur'an 14:1]
"O Mankind! Muhammad has no sons among men, and indeed, he is the Messenger of God, the last in the line of Prophets. And God is Aware of everything." [Qur'an 33:40]
Muhammad himself, God’s peace be upon him, related: "The tribe of Israel was guided by prophets. When a prophet passed away, another prophet succeeded him. But no prophet will come after me; only rulers will succeed me."
He also affirmed: "My position in relation to the prophets who came before me can be explained by the following example: A man erected a building and adorned its structure with great beauty, but he left an empty niche in the corner where just one brick was missing. People looked around the building and marveled at its beauty, but wondered why a brick was missing from that niche? I am alike unto that one missing brick and I am The Last in the line of the Prophets."
2. His Appearance
Who is Muhammad?
Muhammad, God’s peace be upon him, was of a height a little above the average. He was of sturdy build with long muscular limbs and tapering fingers. The hair of his head was long and thick with some waves in them. His forehead was large and prominent, his eyelashes were long and thick, his nose was sloping, his mouth was somewhat large and his teeth were well set. His cheeks were spare and he had a pleasant smile. His eyes were large and black with a touch of brown. His beard was thick and at the time of his death, he had seventeen gray hairs in it. He had a thin line of fine hair over his neck and chest. He was fair of complexion and altogether was so handsome that his closest companion, Abu Bakr, composed this verse on him: "As there is no darkness in the moonlit night… so is The Chosen One, the well-wisher, the bright."
His stride was firm and he walked so fast that others found it difficult to keep pace with him. His face was gracious, but at times when he was deep in thought, there were long periods of silence, yet he always kept himself busy with something. He did not speak unnecessarily and what he said was always to the point and without any exaggeration. At times he would make his meaning clear by slowly repeating what he had said. His laugh was mostly a smile. He kept his feelings under firm control - when annoyed, he would turn aside or keep silent, when pleased he would lower his eyes…
3. His Way of Living
His house was a mere shelter with walls of unbaked clay and a thatched roof of palm leaves covered by camel skin. He had separate designated apartments for his wives, each consisting of a small room made of similar materials. His own room contained a rope cot, a pillow stuffed with leaves of a date palm, an animal skin spread on the floor, a water bag of leather and some weapons. These were all of his earthly possessions, except for a camel, horse, a mule, and some land which he had acquired in the later part of his life.
Once a few of his disciples, noticing the date palm leaf imprint of the thin mattress on his body, wished to give him a softer bed but he politely declined the offer saying: "What have I to do with worldly things…My connection with the world is like that of a traveler resting for a while underneath the shade of a tree and then moving on."
4. His Manners and Disposition
God describes Muhammad’s characteristics in the Holy Qur’an: "By the grace of God, you are gentle towards the people; if you had been stern and ill-tempered, they would have dispersed from round about you" [Qur'an 3:159]
About himself, the Holy Prophet said; "God has sent me as an apostle so that I may demonstrate ideal character, refinement of manners and superior conduct."
By nature he was gentle and kind hearted, always inclined to be gracious and to overlook the faults of others. Politeness and courtesy, compassion and tenderness, simplicity and humility, sympathy and sincerity were some of the keynotes of his character. In the cause of right and justice he could be resolute and severe but more often than not, his severity was tempered with generosity. He had charming manners which won him the affection of his followers and secured their devotion. Though virtually the ruler of all of Arabia and an apostle of God, he never assumed an air of superiority.
He used to say, "Yes, I am the Prophet of God but I do not know what will be my end."
He used to pray, "O God! I am but a man. If I hurt any one in any manner, then forgive me and do not punish me."
5. His Love for the Poor
The Holy Prophet, God’s peace be upon him, enjoined upon all Muslims to treat the poor kindly and to assist them with charity. He said: "He is not a perfect Muslim who eats his fill and lets his neighbor go hungry." He once asked his companions: "Do you love your Creator? Then love your fellow beings first." He also advised them regarding wealth: "It is difficult for a man laden with riches to climb the steep path that leads to bliss." He did not prohibit or discourage the acquisition of wealth but insisted that it be lawfully acquired by honest means and that a portion of it be given to the poor.
He counseled his followers to; "Give the laborer his wages before his perspiration is dried up." He also discouraged begging stating, "God is gracious to him who earns his living by his own labor, and that if a man begs to increase his property, God will diminish it and whoever has food for the day, it is prohibited for him to beg."
To his wife Aisha, he said, "O Aisha, love the poor and let them come to you…God will draw you near to Himself."
What is Islam
In THE NAME OF GOD
Islam
What is Islam
Islam is not a new religion, but the same truth that God revealed through all His prophets to every people. For a fifth of the world's population, Islam is both a religion and a complete way of life. Muslims follow a religion of peace, mercy, and forgiveness, and the majority have nothing to do with the extremely grave events which have come to be associated with their faith.
What do the words "Islam" and "Allah" mean?
The Arabic word 'Islam' إسلام simply means 'submission', and derives from a word meaning 'peace'. In a religious context it means complete submission to the will of God. 'Mohammedanism' is thus a misnomer because it suggests that Muslims worship Muhammad rather than God.
'Allah' is the Arabic name for God, which is used by Arab Muslims and Christians alike. In fact, the Aramaic word "Elah" is cognate with the Arabic word "Allah" and both mean "God" in English. Muslims may use "God" or "Allah" interchangeably in their English speech and writings.
Who are Muslims?
More than one billion people from a vast range of races, nationalities and cultures across the globe -- from the southern Philippines to Nigeria -- are united by their common Islamic faith. About 18% live in the Arab world; the world's largest Muslim community is in Indonesia; substantial parts of Asia and most of Africa are Muslim, while significant minorities are to be found in what was known as the Soviet Union, China, North and South America, and Europe.
WHAT DO MUSLIMS BELIEVE?
Muslims believe in one, unique, incomparable God; in the Angels created by Him; in the prophets through whom His revelations were brought to mankind; in the Day of Judgment and individual accountability for actions; in God's complete authority over human destiny and in life after death. Muslims believe in a chain of prophets starting with Adam and including Noah, Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, Joseph, Job, Moses, Aaron, David, Solomon, Elias, Jonah, John the Baptist, and Jesus, peace be upon them. But God's final message to man, a reconfirmation of the eternal message and a summing-up of all that has gone before was revealed to the Prophet Muhammad through Gabriel.
HOW DOES SOMEONE BECOME A MUSLIM?
Simply by saying 'there is no god apart from God, and Muhammad is the Messenger of God.' By this declaration the believer announces his or her faith in all God's messengers, and the scriptures they brought.
WHY DOES ISLAM OFTEN SEEM STRANGE?
Islam may seem exotic or even extreme in the modern world. Perhaps this is because religion does not dominate everyday life in the West today, whereas Muslims have religion always uppermost in their minds, and make no division between secular and sacred. They believe that the Divine Law, the Shari'a, should be taken very seriously, which is why issues related to religion are still so important.
HOW DOES ISLAM TREAT WOMEN?
In Islam, all human beings are the children of Adam and Eve. Women and men are the same in front of God. Click here to read an article on Women in Islam.
DOES ISLAM SUPPORT TERRORISM?
No! God says in the Holy Qur'an: "God commands justice and doing good and giving to relatives. And He forbids indecency and doing wrong and tyranny. He warns you so that hopefully you will pay heed." (Translation of the Holy Qur'an, 16:90). He also says: "And God calls to the Abode of Peace and He guides whom He wills to a straight path." (Translation of the Holy Qur'an, 10:25). Click here to read an article that shows that Islam Denounces Terrorism.
DO ISLAM AND CHRISTIANITY HAVE DIFFERENT ORIGINS?
No. Together with Judaism, they go back to the prophet and patriarch Abraham, and their three prophets are directly descended from his sons: Muhammad from the eldest, Ishmael, and Moses and Jesus from Isaac. Abraham established the settlement which today is the city of Makkah, and built the Ka'abah towards which all Muslims turn when they pray.
WHAT ARE THE 'FIVE PILLARS' OF ISLAM?
Translation of the Call to Prayer
God is most great. God is most
great.
God is most great. God is most great.
I testify that there is no god except God.
I testify that there is no god except God.
I testify that Muhammad is the messenger of God.
I testify that Muhammad is the messenger of God.
Come to prayer! Come to prayer!
Come to success (in this life and the Hereafter)! Come to success!
God is most great. God is most great.
There is no god except God.
They are the framework of the Muslim life: faith, prayer, concern for the needy, self-purification, and the pilgrimage to Makkah for those who are able.
1. Faith
There is no god worthy of worship except God and Muhammad is His messenger. This declaration of faith is called the Shahada, a simple formula which all the faithful pronounce. In Arabic, the first part is la ilaha illa'Llah - 'there is no god except God'; ilaha (god) can refer to anything which we may be tempted to put in place of God -- wealth, power, and the like. Then comes illa'Llah:' except God, the source of all Creation. The second part of the Shahada is Muhammadun rasulu'Llah: 'Muhammad is the messenger of God'. A message of guidance has come through a man like ourselves.
2. Prayer
Salah is the name for the obligatory
prayers which are performed five times a day, and are a direct link between the
worshipper and God. There is no hierarchical authority in Islam, and no priests,
so the prayers are led by a learned person who knows the Qur'an, chosen by the
congregation. These five prayers contain verses from the Qur'an, and are said
in Arabic, the language of
the Revelation, but personal supplication can be offered in one's own language.
Prayers are said at dawn, noon, mid-afternoon, sunset and nightfall, and thus
determine the rhythm of the entire day. Although it is preferable to worship
together in a mosque, a Muslim may pray almost anywhere, such as in fields,
offices, factories and universities. Visitors to the Muslim world are struck by
the centrality of prayers in daily life.
3. The "Zakat"
One of the most important principles
of Islam is that all things belong to God, and that wealth is therefore held by
human beings in trust. The word zakat means both 'purification' and 'growth'.
Our possessions are purified by setting aside a proportion for those in need,
and, like the pruning of plants, this cutting back balances and encourages new
growth.
Each Muslim calculates his or her own zakat individually. For most purposes
this involves the payment each year of two and a half percent of one's capital.
A pious person may also give as much as he or she pleases as sadaqa, and does
so preferably in secret. Although this word can be translated as 'voluntary
charity' it has a wider meaning. The Prophet said "even meeting your
brother with a cheerful face is charity." The Prophet said: "Charity
is a necessity for every Muslim." He was asked: "What if a person has
nothing?" The Prophet replied: "He should work with his own hands for
his benefit and then give something out of such earnings in charity" The
Companions asked: "What if he is not able to work?" The Prophet said:
"He should help poor and needy persons." The Companions further
asked: "What is he cannot do even that?" The Prophet said: "He
should urge others to do good'. The Companions said: "What if he lacks
that also?" The Prophet said: "He should check himself from doing
evil. That is also charity."
4. The Fast
Every year in the month of Ramadan,
all Muslims fast from first light until sundown, abstaining from food, drink,
and sexual relations. Those who are sick, elderly, or on a journey, and women
who are pregnant or nursing are permitted to break the fast and make up an
equal number of days later in the year. If they are physically unable to do
this, they must feed a needy person for every day missed. Children begin to
fast (and to observe the prayer) from puberty, although many start earlier.
Although the fast is most beneficial to the health, it is regarded principally
as a method of self-purification. By cutting oneself off from worldly comforts,
even for a short time, a fasting person gains true sympathy with those who go
hungry as well as growth in one's spiritual life.
5. Pilgrimage (Hajj)
The annual pilgrimage to Makkah -- the Hajj -- is an obligation only for those who are physically and financially able to perform it. Nevertheless, about two million people go to Makkah each year from every corner of the globe providing a unique opportunity for those of different nations to meet one another. Although Makkah is always filled with visitors, the annual Hajj begins in the twelfth month of the Islamic year (which is lunar, not solar, so that Hajj and Ramadan fall sometimes in summer, sometimes in winter). Pilgrims wear special clothes: simple garments which strip away distinctions of class and culture, so that all stand equal before God.
The rites of the Hajj, which are of Abrahamic origin, include circling the Ka'abah seven times, and going seven times between the mountains of Safa and Marwa as did Hagar during her search for water. Then the pilgrims stand together on the wide plain of Arafa and join in prayers for God's forgiveness, in what is often thought of as a preview of the Last Judgment.
In previous centuries the Hajj was an arduous undertaking. Today, however, Saudi Arabia provides millions of people with water, modern transport, and the most up-to-date health facilities.
The close of the Hajj is marked by a festival, the Eid al-Adha, which is celebrated with prayers and the exchange of gifts in Muslim communities everywhere. This, and the Eid al-Fitr, a feast-day commemorating the end of Ramadan, are the main festivals of the Muslim calendar.
Islam: A Religion of PEACE
Islam: A Religion of PEACE
And God calls to the Abode of Peace and He guides whom He wills
to a straight path." (Translation from The Holy Qur'an, 10:25)
"God commands justice and doing good and giving to relatives. And He forbids indecency and doing wrong and tyranny. He warns you so that hopefully you will pay heed." (Translation from The Holy Qur'an, 16:90)
The word "Allah" is the proper name in Arabic for The One and Only God, The Creator and Sustainer of the universe. It is also used by Arab Jews and Christians for the God. In fact, the word "Allah" is a cognate of the word "Eloh-im" in Hebrew and "Allaha" in Aramaic, the mother tongue of Jesus (Peace Be Upon Him). The word "Allah" does not have a plural or gender. Allah does not have any associate or partner, and He does not beget nor was He begotten.
Islam is not a new religion, but the same truth that God revealed through all His prophets, including Moses and Jesus (Peace Be Upon Them) to people. For a fifth of the world's population, Islam is both a religion and a complete way of life. Muslims follow a religion of peace, mercy, and forgiveness, and the majority have nothing to do with the extremely grave events which have come to be associated with their faith.
مولا علی(شعر)
با رو سیاهی اومدم درِخونت
ای یار آشنای من ای همزبون ای مهربون خدای من
تویی تویی ای خالق بنده نواز
درد من و دوای من ای همزبون ای مهربون خدای من
ای مهربون بسکه گنهکارم من
روم نمیشه بگم دوسِت دارم من(2بار)
نامم سیاهه کارم گناهه عمرم تباهه
الهی العفو....
**************
اگر چه غفلت و گناه و معصیّت
هر روز و شب شده کارم
اما هنوز به رحمتت اُمیدوارم
نَفس از سرم،دستاشو بر نمیداره
اسیرم و گرفتارم
اما هنوز به رحمتت اُمیدوارم
دست من و بگیر که با خدا شَم
از بدی ها دور بشم و رها شَم(2بار)
با روسیاهی گویم به آهی یا رب الهی
الهی العفو...
***************
با پیروی از نفس اَمّاره فقط
به روی شیطون خندیدم
نمکدون و شیکستم و نفهمیدم
نا مَحرَم و دیدن برام عادت شده
راه کج و پسندیدم نمکدون و شیکستم و نفهمیدم
لطف از تو و یک قلب تائب از من
خون شد دلِ امامِ غائب از من
شرمنده ام من از روی مولا مهدی زهرا(س)(2بار)
الهی العفو...
******************
یا رَبّنا اِغفر لَنا ذنوبنا
به حقّ محبوب خدا به حقّ سالار غریب نینوا
به حقّ اون آقایی که شده سَرش
خورشید روی نیزه ها یا ربّنا اِغفرلنا ذنوبنا
به اهل بیت خیلی بدهکارم من
بدم ولی حسین و دوست دارم من(2بار)
رویام حسینه دُنیام حسینه آقام حسینه
غریب مادر....
ادامه مطلب ...فریاد میباید زدن عشق را( شهید سید مرتضی آوینی)
به نام خدا
زندگینامه شهید سید مرتضی آوینی
شهید سید مرتضی آوینی در شهریور سال 1326 در شهر ری متولد شد تحصیلات ابتدایی و متوسطهی خود را در شهرهای زنجان، کرمان و تهران به پایان رساند و سپس به عنوان دانشجوی معماری وارد دانشکدهی هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد او از کودکی با هنر انس داشت؛ شعر میسرود داستان و مقاله مینوشت و نقاشی میکرد تحصیلات دانشگاهیاش را نیز در رشتهای به انجام رساند که به طبع هنری او سازگار بود ولی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی معماری را کنار گذاشت و به اقتضای ضرورتهای انقلاب به فیلمسازی پرداخت:
"حقیر دارای فوق لیسانس معماری از دانشکدهی هنرهای زیبا هستم اما کاری را که اکنون انجام میدهم نباید به تحصیلاتم مربوط دانست حقیر هرچه آموختهام از خارج دانشگاه است بنده با یقین کامل میگویم که تخصص حقیقی در سایهی تعهد اسلامی به دست میآید و لاغیر قبل از انقلاب بنده فیلم نمیساختهام اگرچه با سینما آشنایی داشتهام. اشتغال اساسی حقیر قبل از انقلاب در ادبیات بوده است... با شروع انقلاب تمام نوشتههای خویش را - اعم از تراوشات فلسفی، داستانهای کوتاه، اشعار و... - در چند گونی ریختم و سوزاندم و تصمیم گرفتم که دیگر چیزی که "حدیث نفس" باشد ننویسم و دیگر از "خودم" سخنی به میان نیاورم... سعی کردم که "خودم" را از میان بردارم تا هرچه هست خدا باشد، و خدا را شکر بر این تصمیم وفادار ماندهام. البته آن چه که انسان مینویسد همیشه تراوشات درونی خود اوست همهی هنرها این چنین هستند کسی هم که فیلم میسازد اثر تراوشات درونی خود اوست اما اگر انسان خود را در خدا فانی کند، آنگاه این خداست که در آثار او جلوهگر میشود حقیر این چنین ادعایی ندارم ولی سعیم بر این بوده است."
شهید آوینی فیلمسازی را در اوایل پیروزی انقلاب با ساختن چند مجموعه دربارهی غائلهی گنبد (مجموعهی شش روز در ترکمن صحرا)، سیل خوزستان و ظلم خوانین (مجموعهی مستند خان گزیدهها) آغاز کرد
"با شروع کار جهاد سازندگی در سال 58 به روستاها رفتیم که برای خدا بیل بزنیم بعدها ضرورتهای موجود رفتهرفته ما را به فیلمسازی کشاند... ما از ابتدا در گروه جهاد نیتمان این بود که نسبت به همهی وقایعی که برای انقلاب اسلام و نظام پیش میآید عکسالعمل نشان بدهیم مثلاً سیل خوزستان که واقع شد، همان گروهی که بعدها مجموعهی حقیقت را ساختیم به خوزستان رفتیم و یک گزارش مفصل تهیه کردیم آن گزارش در واقع جزو اولین کارهایمان در گروه جهاد بود بعد، غائله ی خسرو و ناصر قشقایی پیش آمد و مابه فیروزآباد، آباده و مناطق درگیری رفتیم... وقتی فیروزآباد در محاصره بود، ما با مشکلات زیادی از خط محاصره گذشتیم و خودمان را به فیروزآباد رساندیم. در واقع اولین صحنههای جنگ را ما در آنجا، در جنگ با خوانین گرفتیم.
گروه جهاد اولین گروهی بود که بلافاصله بعد از شروع جنگ به جبهه رفت دو تن از اعضای گروه در همان روزهای او جنگ در قصر شیرین اسیر شدند و نفر سوم، در حالی که تیر به شانهاش خورده بود، از حلقهی محاصره گریخت. گروه بار دیگر تشکل یافت و در روزهای محاصرهی خرمشهر برای تهیهی فیلم وارد این شهر شد:
"وقتی به خرمشهر رسیدیم هنوز خونینشهر نشده بود شهر هنوز سرپا بود، اگرچه احساس نمیشد که این حالت زیاد پر دوام باشد، و زیاد هم دوام نیاورد ما به تهران بازگشتیم و شبانهروز پای میز موویلا کار کردیم تا اولین فیلم مستند جنگی دربارهی خرمشهر از تلویزیون پخش شد؛ فتح خون."
مجموعهی یازده قسمتی "حقیقت" کار بعدی گروه محسوب میشد که یکی از هدفهای آن ترسیم علل سقوط خرمشهر بود.
"یک هفتهای نگذشته بود که خرمشهر سقوط کرد و ما در جستوجوی "حقیقت" ماجرا به آبادان رفتیم که سخت در محاصره بود تولید مجموعهی حقیقت این گونه آغاز شد."
کار گروه جهاد در جبههها ادامه یافت و با شروع عملیات والفجر هشت، شکل کاملاً منسجم و به هم پیوستهای پیدا کرد آغاز تهیهی مجموعهی زیبا و ماندگار روایت فتح که بعد از این عملیات تا پایان جنگ به طور منظم از تلویزیون پخش شد به همان ایام باز میگردد. شهید آوینی دربارهی انگیزهی گروه جهاد در ساختن این مجموعه که نزدیک به هفتاد برنامه است چنین میگوید:
"انگیزش درونی هنرمندانی که در واحد تلویزیونی جهاد سازندگی جمع آمده بودند آنها را به جبهههای دفاع مقدس میکشاند وظایف و تعهدات اداری.
اولین شهیدی که دادیم علی طالبی بود که در عملیات طریق القدس به شهادت رسید و آخرینشان مهدی فلاحتپور است که همین امسال "1371" در لبنان شهید شد... و خوب، دیگر چیزی برای گفتن نمانده است، جز آن که ما خسته نشدهایم و اگر باز جنگی پیش بیاید که پای انقلاب اسلامی در میان باشد، ما حاضریم. میدانید! زندهترین روزهای زندگی یک "مرد" آن روزهایی است که در مبارزه میگذراند و زندگی در تقابل با مرگ است که خودش را نشان میدهد.”
اواخر سال 1370 "موسسهی فرهنگی روایت فتح" به فرمان مقام معظم رهبری تاسیس شد تا به کار فیلمسازی مستند و سینمایی دربارهی دفاع مقدس بپردازد و تهیهی مجموعهی روایت فتح را که بعد از پذیرش قطعنامه رها شده بود ادامه دهد. شهید آوینی و گروه فیلمبرداران روایت فتح سفر به مناطق جنگی را از سر گرفتند و طی مدتی کمتر از یک سال کار تهیهی شش برنامه از مجموعهی ده قسمتی "شهری در آسمان" را به پایان رساندند ومقدمات تهیهی مجموعههای دیگری را دربارهی آبادان، سوسنگرد، هویزه و فکه تدارک دیدند. شهری در آسمان که به واقعهی محاصره، سقوط و باز پسگیری خرمشهر میپرداخت در ماههای آخر حیات زمینی شهید آوینی از تلویزیون پخش شد، اما برنامهی وی برای تکمیل این مجموعه و ساختن مجموعه های دیگر با شهادتش در روز جمعه بیسم فروردین 1372 در قتلگاه فکه ناتمام ماند.
شهید آوینی فعالیتهای مطبوعاتی خود را در اواخر سال 1362، هم زمان با مشارکت در جبههها و تهیهی فیلمهای مستند دربارهی جنگ، با نگارش مقالاتی در ماهنامهی "اعتصام" ارگان انجمن اسلامی آغاز کرد این مقالات طیف وسیعی از موضوعات سیاسی، حکمی، اعتقادی و عبادی را در بر میگرفت او طی یک مجموعه مقاله دربارهی "مبانی حاکمیت سیاسی در اسلام" آرا و اندیشههای رایج در مود دموکراسی، رای اکثریت، آزادی عقیده و برابری و مساوات را در نسبت با تفکر سیاسی ماخوذ از وحی و نهجالبلاغه و آرای سیاسی حضرت امام(ره) مورد تجزیه و تحلیل و نقد قرار داد. مقالاتی نیز در تبیین حکومت اسلامی و ولایت فقیه در ربط و نسبت با حکومت الهی حضرت رسول(ص) در مدینه و خلافت امیرمؤمنان(ع) نوشت و اتصال انقلاب اسلامی را با نهضت انبیا علیهمالسلم و جایگاه آن با جنگهای صدر اسلام و قیام عاشوا و وجوه تمایز آن از جنگهایی که به خصوص در قرون اخیر واقع شدهاند و نیز برکات ظاهری و غیبی جنگ و ویژگی رزمآوران و بسیجیان، در زمرهی مطالبی بود که در "اعتصام" منتشر شد. در مضامین اعتقادی و عبادی نیز تحقیق و تفکر میکرد و حاصل کار خویش را به صورت مقالاتی چون "اشک، چشمهی تکامل". "تحقیقی در معنی صلوات" و "حج، تمثیل سلوک جمعی بشر" به چاپ میسپرد. در کنار نگارش این قبیل مقالات، مجموعه مقالاتی نیز با عنوان کلی "تحقیقی مکتبی در باب توسعه و مبانی تمدن غرب" برای ماهنامهی "جهاد"، ارگان جهاد سازندگی، نوشت "بهشت زمینی"، "میمون برهنه!"، "تمدن اسراف و تبذیر"، "دیکتاتوری اقتصاد"، "از دیکتاتوری پول تا اقتصاد صلواتی"، "نظام آموزش و آرمان توسعه یافتگی"، "ترقی یا تکامل؟" و... از جمله مقالات آن مجموعه است. این مقالات بعد از شهادت او با عنوان "توسه و مبانی تمدن غرب" به چاپ رسید این دوره از کار نویسندگی شهید تا سال 1365 ادامه یافت. مقارن با همین سالها شهید آوینی علاوه برکارگردانی و مونتاژ مجموعهی "روایت فتح" نگارش متن آن را بر عهده داشت که بعدها قالب کتابی گرفت با عنوان "گنجینهی آسمانی". او در ماه محرم سال 1366 نگارش کتاب "فتح خون" (روایت محرم" را آغاز کرد و نه فصل از فصول دهگانهی آن را نوشت. اما در حالی که کار تحقیق در مورد وقایع روز عاشورا و شهادت بنیهاشم را انجام داده و نگارش فصل آخر را آغاز کرده بود به دلایلی کار را ناتمام گذاشت.
او در سال 1367 یک ترم در مجتمع دانشگاهی هنر تدریس کرد، ولی چون مفاد مورد نظرش برای تدریس با طرح دانشگاه همخوانی نداشت، از ادامهی تدریس صرفنظر کرد. مجموعهی مباحثی که برای تدریس فراهم شده بود، با بسط و شرح و تفسیر بیشتر در مقالهای بلند به نام "تاملاتی در ماهیت سینما" که در فصلنامهی "فارابی" به چاپ رسید و بعد در مقالاتی با عناوین "جذابی در سینما"، "آینهی جادو"، "قاب تصویر و زبان سینما"و... که از فروردین سال 1368 در ماهنامهی هنری "سوره" منتشر شد، تفصیل پیدا کرد. مجموعهی این مقالات در کتاب "آینهی جادو" که جلد اول از مجموعهی مقالات و نقدهای سینمایی اوست. جمعآوری و به چاپ سپرده شد.
سالهای 1368 تا 1372 دوران اوج فعالیت مطبوعاتی شهید آوینی است. آثار او در طی این دوره نیز موضوعات بسیار متنوعی را شامل میشود. هرچند آشنایی با سینما در طول مدتی بیش از ده سال مستندسازی و تجارب او در زمینهی کارگردانی مستند و به خصوص مونتاژ باعث شد که قبل از هرچیز به سینما بپردازد. ولی این مسئله موجب بیاعتنایی او نسبت به سایر هنرها نشد. او در کنار تالیف مقالات تئوریک درباره ماهیت سینما و نقد سینمای ایران و جهان، مقالات متعددی در مورد حقیقت هنر، هنر و عرفان، هنر جدید اعم از رمان، نقاشی، گرافیک و تئاتر، هنر دینی و سنتی، هنر انقلاب و... تالیف کرد که در ماهنامهی "سوره" به چاپ رسید. طی همین دوران در خصوص مبانی سیاسی. اعتقادی نظام اسلامی و ولایت فقیه، فرهنگ انقلاب در مواجهه با فرهنگ واحد جهانی و تهاجم فرهنگی غرب، غربزدگی و روشنفکری، تجدد و تحجر و موضوعات دیگر تفکر و تحقیق کرد و مقالاتی منتشر نمود.
مجموعهی آثار شهید آوینی در این دوره هم از حیث کمیت، هم از جهت تنوع موضوعات و هم از نظر عمق معنا و اصالت تفکر و شیوایی بیان اعجابآور است. در حالی که سرچشمهی اصلی تفکر او به قرآن، نهجالبلاغه، کلمات معصومین علیهمالسلام و آثار و گفتار حضرت امام(ره) باز میگشت. با تفکر فلسفی غرب و آرا، و نظریات متفکران غربی نیز آشنایی داشت و با یقینی برآمده از نور حکمت، آنها را نقد و بررسی میکرد. او شناخت مبانی فلسفی و سیر تاریخی فرهنگ و تمدن جدید را از لوازم مقابله با تهاجم فرهنگی میدانست چرا که این شناخت زمینهی خروج از عالم غربی و غرب زدهی کنونی را فراهم میکند و به بسط و گسترش فرهنگ و تفکر الهی مدد میرساند. او بر این باور بود که با وقوع انقلاب اسلامی و ظهور انسان کاملی چون امام خمینی(ره) بشر وارد عهد تاریخی جدیدی شده است که آن را "عصر توبهی بشریت" مینامید. عصری که به انقلاب جهانی امام عصر(عج) و ظهور "دولت پایدار حق" منتهی خواهد شد.
قرآن ! من شرمنده توام
بسم الله الرحمن الرحیم
امروز یک آیه از قرآن رو به وبلاگم اضافه کردم گفتم شاید بد نباشه ترجه و تفسیرش رو بزارم که بخونید.
سوره : آل عمران آیه : 104 :
متن عربی آیه : وَلْتَکُن مِّنکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ وَأُوْلَـئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ .
- ترجمه فولادوندو باید از میان شما، گروهى، [مردم را] به نیکى دعوت کنند و به کار شایسته وادارند و از زشتى بازدارند، و آنان همان رستگارانند.
- ترجمه مجتبوی و باید از شما گروهى باشند که به نیکى بخوانند و به کارهاى پسندیده فرمان دهند و از کارهاى زشت و ناپسند باز دارند، و آنانند رستگاران.
تفسیر اطیب البیان
(104)(ولتکن منکم امه یدعون الی الخیر و یامرون بالمعروف و ینهون عن المنکرواولئک هم المفلحون ):(و باید از میان شما طایفه ای باشند که مردم را به سوی خیر دعوت نموده ، امر به معروف و نهی از منکر کنند و این طایفه همانارستگارانند)،(من )تبعیضیه است ، عمل مانند علم و دائر و مدار آنست ،هرزمان که علم قوی باشد،عمل قوت می گیردو بالعکس باضعف آن ضعیف می گردد، و هرزمان علم صالح باشد ،عمل هم صالح می شود و اگر علم فاسد باشد عمل هم فاسد می گردد و علم بسوی عمل دعوت می کند،پس مجتمع صالح مردم را به حفظ معرفت و فرهنگ دعوت می کند و شخص متخلف از خیر را رد می نماید،لذا در جامعه اسلامی که متمسک به حبل الله هستند،معروف درآن جامعه ، عمل خیر است و منکر در آن عمل شراست ، یعنی خیر در جامعه اسلامی شناخته شده و معروف است و شر در آن جامعه منکر و نامألوف می باشد و کسانی که قیام به این امر واجب یعنی امر به معروف و نهی از منکر می کنند رستگارانند، چون قیام به یک واجب کفایی کرده اند تا جامعه خود را حفظ نمایند و طریقه پروردگارشان رامحافظت نمایند .
بسم الله الرٌحمن الرٌحیم
قرآن ! من شرمنده توام
از (دکتر شریعتی) را در ادامه بخوانید:
دستور العمل های اخلاقی ایت الله بهجت (ره)
بسمه تعالیآقایانی که طالب مواعظ هستند، از ایشان سئوال میشود: آیا به مواعظی که تا حال شنیدهاید، عمل کردهاید، یا نه؟
آیا میدانید که: «هر که عمل کرد به معلومات خودش، خداوند مجهولات او را معلوم میفرماید؟»
آیا اگر عمل به معلومات - اختیاراً ـ ننماید، شایسته است توقع زیادتی معلومات؟
آیا باید دعوت به حق، از طریق لسان باشد؟ آیا نفرموده: «با اعمال خودتان، دعوت به حق بنماید؟»
آیا طریق تعلیم را باید یاد بدهیم، یا آنکه یاد بگیریم؟
آیا جواب این سئوالها از قرآنکریم:
(والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا)، و از کلام معصوم: «من عمل بما علم، ورثه الله علم ما لم یعلم» و «من عمل بما علم، کفی ما لم یعلم»، [روشن نمیشود؟]
خداوند توفیق مرحمت فرماید که آنچه را میدانیم، زیر پا نگذاریم و در آنچه نمیدانیم، توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود.
نباشیم از آنها که گفتهاند:
پی مصلحت مجلس آراستند
نشستند و گفتند و برخاستند!
نشستند و گفتند و برخاستند
وما توفیقی إلا بالله، علیه توکلت و إلیه انیب.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته
الاقل محمد تقی البهجة
مشهد مقدس
یکشنبه ۱۳۷۵ هـ.ش.
مطابق با ربیع الاول ۱۴۱۷ هـ.ق.
بسمه تعالی
همه میدانیم که رضای خداوند اجّل، با آنکه غنی بالذات [است] و احتیاج به ایمان بندگان و لوازم ایمان آنها ندارد، در این است [ که]:
بندگان، همیشه در مقام تقرب به او باشند، پس میدانیم که برای حاجت بندگان به تقرب به مبدأ الطاف و به ادامه تقرب، [خداوند] محبت به یاد او و ادامه یاد او دارد.
پس میدانیم به درجه اشتغال به یاد او، انتفاع ما از تقرب به او، خواهد بود؛ و در طاعت و خدمت او، هر قدر کوشا باشیم به همان درجه، متقرب و منتفع به قرب خواهیم بود؛ و فرق بین ما و سلمان سلام الله علیه، در درجه طاعت و یاد او که مؤثر در درجه قرب ما است، خواهد بود.
و آنچه میدانیم که اعمالی در دنیا محل ابتلاء ما خواهد شد، باید بدانیم؛ که آنها هر کدام مورد رضای خداست، ایضاً خدمت و عبادت و طاعت او محسوب است.
پس باید بدانیم که هدف باید این باشد که تمام عمر، صرف در یاد خدا و طاعت او و عبادت، باید باشد، تا به آخرین درجه قرب مستعد خودمان برسیم، و گرنه بعد از آنکه دیدیم بعضی، به مقامات عالیه رسیدند و ما بی جهت، عقب ماندیم، پشیمان خواهیم شد.
وقفنا الله لترک الاشتغال بغیر رضاه بمحمد و آله صلوات الله علیهم اجمعین.
الأقل محمد تقی بهجة
مشهد مقدس
چهارشنبه ۱۳۷۵ هـ ش
مطابق با ربیع الاول ۱۴۱۷ هـ ق
بسمه تعالی
کوچک و بزرگ باید بدانیم: راه یگانه برای سعادت دنیا و آخرت، بندگی خدای بزرگ
است؛ و بندگی، در ترک معصیت است در اعتقادیات و عملیات.
آنچه را که دانستیم، عمل نماییم و آنچه را که ندانستیم، توقف و احتیاط نماییم
تا معلوم شود، هرگز پشیمانی و خسارت، در ما راه نخواهد داشت؛ این عزم اگر در
بنده، ثابت و راسخ باشد، خدای بزرگ، اولی به توفیق و یاری خواهد بود.
والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته، و الصلاة علی محمد و آله الطاهرین، واللعن
علی أعدائهم أجمعین.
مشهد ربیعالثانی ۱۴۲۰
به یاد علامه
بسم الله الرحمن الرحیم
زندگی نامه علامه محمد حسین فضل الله
| تاریخ درگذشت | ۴ ژوئیه ۲۰۱۰ | |
| زادروز | ۱۶ نوامبر ۱۹۳۵ | |
سید محمد حسین فضل الله در سال 1935م (1354ق) در نجف اشرف در خانواده روحانى دیده به جهان گشود. تحت اشراف پدرش سید عبدالروف فضل الله –از مراجع مذهبى شیعه- مراحل تربیت و تعلیم را به شیوه اى که در آن زمان مرسوم بود گذراند. در دوره کودکى وارد مکتب خانه شد تا خواندن و نوشتن و قرائت قرآن را بیاموزد. اما فضاى خشن مکتب خانه که تحت اداره افراد کهنسال بود با مزاجش سازگار نیامد و حتى آثار منفى بر روحیه اش گذارد. به زودى وارد مدرسه اى شد که مرکزى با نام (منتدى النشر) به سبک جدید تاسیس کرده بود. وى وارد کلاس سوم این دبستان شد و زمانى که کلاس چهارم را مى گذراند، دبستان را هم ترک گفت و در سن نه سالگى تحصیلات حوزوى اش را آغاز کرد. هم زمان با تحصیلات حوزوى و به تناسب سن و ذهنیت خویش به فضاى پیرامون و اوضاع زمانه توجه داشت و اندیشه ها و دغدغه هاى فرهنگى و سیاسى زمانه اش را از طریق مجلات مصر و لبنان و روزنامه هاى عراقى پى گیرى مى کرد.
سید محمد حسین مرسوم حوزوى از صرف و نحو و معانى و بیان تامنطق و اصول فقه را نزد پدر خود فراگرفت و در این مرحله استادى غیر از پدرش نداشت. تا این که براى فراگیر جلد دوم کتاب کفایة الاصول به محضر یکى از اساتید ایرانى اش به نام شیخ مجتبى لنکرانى مى شتابد.
با اتمام کتاب کفایة الاصول به درس خارج مراجع أن دوره مانند سید ابوالقاسم خویى، سید محسن حکیم، سید محمود شاهرودى و شیخ حسین حلى راه یافت و در کنار دروس خارج اصول فقه و فقه، بخشى از کتاب (الاسفار الارهم) معروف به (حکمت متعالیه) ملاصدرا شیرازى را نزد ملاصدرا بادکوبهاى فرا گرفت و مدت پنج سال نیز این درس را از سید محمد باقر صدر فراگرفت. استادش سید ابوالقاسم خویى به او توصیه کرده بود تا این درس را به طور جدى پیگیرى کند.
فضل الله در سال 1952م در سن هفده سالگى براى نخستین بار به قصد دید و بازدید خانوادگى به لبنان رفت و در این سفر که هم زمان با اربعین درگذشت سید محسن امین عاملى بود قصیدهاى در رثاى او سرود و در آیین یادبود او قرائت کرد. وى در این قصیده بسیارى از مسایل سیاسى روز و از جمله مساله وحدت و بیدارى اسلامى و مهاجرت جوانان را مطرح و استعمار فرانسه را تقبیح کرد. روزنامههاى آن روز لبنان این قصیده را تحریک کننده و احساس برانگیز توصیف کردند.
در سال 1966م جمعى از موسسان انجمن مذهبى "اسرة التآخى" منطقه نبعه در حاشیه شرقى بیروت از فضل الله دعوت کردند تا در آن منطقه رحل اقامت افکند.
وى این دعوت را پذیرفت و در همین سال به قصد اقامت دائم به وطن اصلى خویش بازگشت.
اساتید
1. سید عبدالروف فضل الله (پدر سید محمد حسین)
وى در سال 1325 در جبل عامل زاده شد. براى تحصیل علوم دینى به نجف هجرت کرد و مراتب علم و کمال را نزد میرزا افتاح شهیدى، سید ابوالحسن اصفهانى و سید عبدالهادى شیرازى گذراند. سپس حلقه تدریس دایر کرد و پس از سالها تدریس در حوزه علمیه نجف به لبنان بازگشت. او مرجع مذهبى بسیارى از شیعیان و به ویژه شیعیان جبل عامل در جنوب لبنان بود.
2. سید ابوالقاسم خویى
در سال 1317ق زاده شد و در سال 1318 همراه خانواده به نجف اشرف مهاجرت کرد. وى نزد اساتیدى چون شیخ الشریعه اصفهانى محقق (ضیاء الدین) عراقى، محمد حسین اصفهانى کمپانى، شیخ محمد حسین نائینى، شیخ محمد جواد بلاغى نجفى، و سید حسین بادکوبهاى مراتب تحصیلات حوزوى را طى کرد و به مرتبه مرجعیت شیعه و زعامت حوزه علمیه نجف رسید.
3. سید محسن حکیم
در سال 1306ق در نجف زاده شد. دروس حوزوى را نزد اساتیدى چون ملا محمد کاظم خراسانى، شیخ محمد حسین نائینى و محقق عراقى گذراند و به مرتبه مرجعیت شیعه دست یافت.
4. سید محمود شاهرودى
در سال 1301 در یکى از روستاهاى شاهرود زاده شد . براى کسب علوم دینى به نجف اشرف کوچید و در محضر درس ملا محمد کاظم خراسانى و محقق عراقى و شیخ محمد حسین نائینى حضور یافت. وى که از موقعیت ممتاز نزد استادش نائینى برخوردار بود از مراجعى است که مرجعیتشان در آفاق جهان شیعه فراگسترده شد. او در سال 1396ق چشم از جهان فرو بست.
5. شیخ حسین حلّى
از فقهاى مشهور نجف بود که بیشترین تحصیل خود را نزد میرزا محمد حسین نائینى گذراند. مقام علمى وى در حد مرجعیت بود اما روحیه زاهدانهاش مانع مىشد که او خود را در این عرصه مطرح کند. وى در سال 1396م درگذشت.
6. شیخ صدرا بادکوبهاى معروف به ملاصدرا قفقازى
در سال 1316م دریکى از روستاهاى بادکوبه به دنیا آمد. پس از گذراندن مراحل مقدماتى نزد عموى خویش در سال 1348 به نجف هجرت کرد و در درس میرزا محمد حسین نایینى و سید ابوالحسن اصفهانى حضور یافت. وى در مدتى بیش از چهل سال در نجف به تدریس سطح و فلسفه اشتغال داشت و در سال 1393ق درگذشت.
7. سید محمد سعید فضل الله (عموى سید محمد حسین)
در سال 1316ق چشم بر جهان گشود. در سال 1337 به نجف عزیمت کرد و در دروس میرزا محمد حسین نایینى و میرزا فتاح شهیدى تبریزى و سید ابوالحسن اصفهانى و سید عبدالهادى حضور یافت. با آن که اسباب مرجعیت برایش فراهم بود، اما وى به سبب روحیه زاهدانهاش از قبول آن امتناع ورزید. وى تاثیر فراوانى در شکلگیرى شخصیت علمى و اخلاقى سید محمد حسین داشت.
پویش فرهنگى و علمى
سید محمد حسین فضل الله از سالهاى نخست نوجوانى، در کنار استمرار تحصیلات حوزوى مطالعات و فعالیتهایى را پى گرفت که در محیط بسته حوزه علمیه نجف چندان پذیرفته نبود. وى با تعمیق و تداوم مطالعات ادبى و قرائت مجلاتى چون مجله الکاتب طه حسین اندک اندک به وجود قریحه شعر در نهاد خویش پى برد و شروع به سرودن شعر کرد. بعدها این قریحه چندان در او شکفت که حاصل آن در قالب سه دیوان شعر منتشر شد.
در سال (1380ق) "جماعة العلما"اى نجف مجلهاى فرهنگى – اسلامى را راهاندازى کردند که سید محمد حسین فضل الله در کنار سید محمد باقر صدر و شیخ محمد مهدى شمسالدین از مدیران آن بود و سرمقالههاى سال دوم این مجله را با عنوان (کلمتنا) (سخن ما) به رشته تحریر درآورد.
سرمقاله نخست انتشار این مجله را سید محمد باقر با عنوان (رسالتنا) (رسالت ما) نگاشته است.
فضل الله به مدت 6 سال به نگارش مقاله و تالیف کتاب ادامه داد و در کنار سید محمد باقر صدر در تشکیل جنبشى شیعى در عراق نقش ایفا کرد. حاصل رایزنىها و همفکرىهاى فضل الله و صدر، پیدایى نخستین جنبش اسلامى شیعى در عراق با نام حزب الدعوة الاسلامیه بود. تا آن زمان جامعه سنى عراق از چند حزب و جنبش –مانند اخوان المسلمین و حزب التحریر الاسلامى- برخوردار بود. فضل الله کتابهاى (قضایانا على ضوء الاسلام) و (اسلوب الدعوة فى القرآن) را در چنین مرحلهاى نگاشته است.
وى پس از بازگشت به لبنان در سال 1966م فعالیتهاى علمى، فرهنگى و اجتماعى گستردهاى را در لبنان به راه انداخت که امروزه پس از 45 سال از آغاز این فعالیتها کارنامه پربارى از آن در ابعاد مختلف مشهود است.
وى با برگزارى جلسات تفسیر و وعظ دینى و اخلاقى و برنامههاى پاسخ به پرسشها- که هنوز هم به صورت منظم تداوم دارد- توانست تحول عظیمى در چندین نسل پدید آورد و چنان که خود مىگوید: افتخار تربیت غالب نیروهاى مبارز و فعالان مذهبى شیعه را از آن خود نماید.
تأسیس حوزه علوم دینى به نام "المعهد الشرعى الاسلامى" به هدف پرورش طلاب علوم دینى بخش دیگرى از فعالیتهاى فرهنگى و علمى سید محمد حسین فضلالله است. وى در این مدرسه تدریس درس خارج اصول وفقه را برعهده دارد. بسیارى از شخصیتهاى جنبش مقاومت اسلامى لبنان تربیت شده این مدرسه هستند. شهید شیخ راغب حرب از نخستین طلاب این مدرسه بود.
وى علاوه بر "المعهد الشرعى" که در شهر بیروت واقع است، حوزه علمیه ویژه زنان را نیز در بیروت و حوزهاى نیز در صور و حوزه المرتضى در دمشق (سیده زینب) را تاسیس کرده است.
تألیفات:
از سید محمد حسین فضل الله تاکنون بیش از هفتاد عنوان کتاب -که درمجموع به بیش از یکصد جلد مى رسد- منتشر شده است. برخى از کتابهاى ایشان مجموعه سخنرانىها و برخى دیگر تقریرات درسهاى خارج اصول و فقه ایشان است که به وسیله شاگردانشان تنظیم شده است.
شکل گیرى حرکت مقاومت اسلامى لبنان
چنان که پیشتر گذشت، سید محمد حسین فضل الله در سالهاى حضور در نجف در صف بنیادگذاران نخستین حرکتهاى شیعى در عراق قرار داشت و از همراهان نزدیک سید محمد باقر صدر در مسایل سیاسى و تشکیلاتى بود.
فضل الله پس از بازگشت به وطن پدرى خویش (لبنان) درپى طرح صبغه سیاسى اسلام در جامعه مسلمانان لبنان برآمد، به گونهاى که اسلامگرایى سیاسى و مردمگرایى از وجوه بارز شخصیت او به شمار مى آید.
زمانى که کشور لبنان مورد تهاجم رژیم صهیونیست واقع شد، جوانانى که غالباً تحت تاثیر اندیشه و حرکت فضل الله بودند و گویا از پیش براى چنین دورهاى تربیت شده بودند، حرکت نامنظم و غیر تشکیلاتى مقاومت اسلامى را که برخوردار از بدنهاى مردمى و مستحکم بود، به راه انداختند. این حرکت که امروزه (حزبالله) لبنان شکل سازمان یافته و اصلىترین شاخه آن است، همواره از فضل الله تغذیه فکرى و سیاسى شده و مىشود. وسایل ارتباط جمعى جهان همیشه از فضل الله به عنوان (رهبر معنوى حزبالله) یاد مى کنند- اما وى انتساب تشکیلاتى و سازمانى خود را به هر گروه سیاسىاى رد مى کند و مىگوید: (این نامگذارى ناشى از این است که اغلب این برادران مبارز و مومن در نمازهاى جمعه و جماعت که به امامت من تشکیل مىشود و یا در درسها و سخنرانىهاى من حاضر مىشوند که این را تداعى مىکند که من سمت رهبرى آنان را به عهده دارم.)
هرچند ارتباطى بین فضل الله و حزبالله وجود ندارد اما وجود تربیتشدگان فضلالله در سطوح رهبرى این جنبش _که به رجال فضل الله معروفند- حضور غیر مستقیم وى را در این جنبش تامین مى کند.
در جریان انفجار مقر فرماندهى نیروهاى آمریکایى و فرانسوى، رسانههاى غربى انگشت اتهام را به طرف فضل الله گرفتند و او را مسئول این انفجارها معرفى کردند. وقوع این حوادث سبب مطرح شدن وى به عنوان طراح و هدایت کننده اصلى یکى از بزرگترین حرکتهاى مقاومت اسلامى در سطح وسایل ارتباط جمعى جهان شد. فضل الله در سال 1367ش در گفتوگو با مجله حوزه (قم) تصرح کرد: من از این تهمتى که تبلیغات استعمارى جهان به من مىزنند و مرا مسئول انفجار مقر فرماندهى نیروهاى امریکایى در لبنان (مارنیز) و یا فرانسوىها و دیگران مىدانند استفاده کردم و از فرصتى که پیش آمد و تمام وسایل ارتباط جمعى جهان اعم از امریکایى، انگلیسى، فرانسوى، روسى، ژاپنى، چینى یا کشورهاى اروپاى شرقى را بر روى من باز کرد. غالباً خبرنگاران آنها براى روزنامه و یا تلویزیونهاى خود با ممن مصاحبه کردند و درباره جمهورى اسلامى ایران و سیاست اسلامى و مذهب شیعه مطالبى پرسیدند و من از این فرصت استفاده مهمى کردم. در عین حال که آنان سعى در وارونه جلوه دادن مسایل و آلوده کردن چهره مرا داشتند، توانستم نداى اسلام را به تمام جهان برسانم.
جایگاه و نقش رهبرانه فضل الله در جنبش مقاومت اسلامى لبنان سبب شد تا یک بار ربوده و چهار بار ترور شود.
سید محمد حسین فضل الله خاطره خویش را از ربوده شدن خود به وسیله نیروهاى کتائب در سال 1982م چنین بازگو مىکند:
زمانى که اسراییل لبنان را (در سال 1982م) اشغال کرد و این اتفاق که ما از پیش بیم داشتیم اتفاق افتاد من به دعوت جمهورى اسلامى ایران براى شرکت در جشنهاى پیروزى انقلاب در این کشور به سر مىبردم. در همانجا با شرکت جمعى از علماى شیعه و سنى لبنانى مساله را بررسى و بیانیهاى صادر و اشغالگرى اسراییل را محکوم کردیم و به سرعت آماده بازگشت به لبنان شدیم. اما برخلاف انتظار متوجه شدیم که بیشتر ورودىهاى بیروت از سوى اسراییلىها و یا نیروهاى داخلى همپیمانشان بسته شده است. در تلاش براى رسیدن به بیروت از راه بند امنیتى اسراییلىها در منطقه شرقى بیروت گذشتیم و ناگهان در دام راه بند نیروهاى کتائب در نزدیکى اسراییلىها افتادیم. آنان را متوقف کردند و ما و اتومبیلمان را بازرسى کردند و از داخل اتومبیل برخى اوراق و مصاحبههاى مطبوعاتى را یافتند. ما را به دفتر کتائب در منطقه حازمیه بردند. همراه من پسرم (على) و جمعى از دوستانم بودند.
براى نخستین بار معناى (ربوده شدن ) را درک کردیم. تلاش ما براى مذاکراه با ربایندگان به جایى نرسید. زیرا آنان منتظر دستورهاى بعدى از سوى مقامات بالاتر بودند. در همان حال که ما را به بازداشتگاه مىبردند، برخى از مردم بامشاهده وضع اسارت ما، مرا به یکدیگر نشان مىدادند و مىگفتند: خمینی… از حسن اتفاق برخى نزدیکان ما شاهد اسارت ما بودند، به بیروت غربى و ناحیه جنوبى آن آمدند و مردم را آگاه کردند.
انتشار خبر ربوده شدن در میان مردم، مقدمه بحرانى سیاسى را فراهم آورده بود. اما پیش از تیرهتر شدن اوضاع، ربایندگان درصدد جبران برآمدند. ناباورانه دیدیم که آنان -که پیش از این حاضر به سخن گفتن با ما نبودند- نزد ما آمدند و از ما عذرخواهى کردند و ما را به ناحیه جنوبى بیروت منتقل کردند.
فضل الله درباره عملیاتهاى ترورى که در معرض آن قرار گرفت چنین مىگوید: نخستین بار در اوایل دهه هشتاد در منطقه (روضه الشهیدین) نزدیک محله الغبیرى بیروت، زمانى که براى ایراد سخنرانى در حسینیه الشیاح به آنجا مىرفتم، در کمین نظامىاى افتادیم که یکى از احزاب عربى (بعث عراق) بر سر راه ما نهاده بود. بارانى از گلوله به سمت اتومبیل هیات ما سرازیر شد، به گونهاى که بسیارى از گلولهها به اتومبیل جلویى و عقبى اصابت کرد . اما تیرى به اتومبیل ما نخورد و ما به شکل طبیعى راه خود را ادامه دادیم و در موعد مقرر در حسینیه سخنرانى کردم ولى ماجرا ترور را براى مردم باز نگفتم.
مدتى پس از از این عملیات ناکام گروهى مسلح وارد منزلم در منطقه (الغبیرى) شدند و برنامهاشان این بود که پس از کشتن پاسداران به اتاقم هجوم آورند. آنان به شکلى کاملاً امنیتى وارد خانه شدند و پاسداران که احساس کردند اوضاع غیر عادى است، با آنان درگیر شدند و یکى از پاسداران منزل به شهادت رسید ولى عملیات تروریستها ناکام ماند.
عملیات ترور سوم به گونهاى متفاوت انجام شد. این بار تروریستها، کمى پیش از اذان صبح موشکى را به سمت اتاق خوابم -در ساختمان آپارتمانى- شلیک کردند اما این موشک به خطا به یک طبقه پایینتر _یعنى طبقه چهارم- اصابت کرد.
در همان زمان به گروهى از خبرنگاران که از من چیزى براى گفتن مى خواستند گفتم: تصور مىکردم کسى که در کنار شما نشسته است دیگر در معرض عملیات ترور قرار نخواهد گرفت اما دیدم که مساله برعکس است.
همین مساله سبب شد تا به توصیه مقامات امنیتى اسلامى از منطقه (الغبیرى) که نزدیک به مناطق حضور سازمانهاى فلسطینى و ناامن بود به منطقه (بئرالعبد) انتقال یابم)
اما انفجار بزرگ 1984م که هدف آن کشتن من بود، در پاسخ به عملیات انفجار مقر مار نیز و المظلیین (مقر نیروهاى امریکایى و فرانسوى) رخ داد. زیرا دستگاههاى تبلیغاتى در آن زمان سعى کردند تا مرا مسئول این انفجارها معرفى کنند. استناد آنها به گزارشهاى مقامهاى اطلاعاتى محلى در منطقه شرقى بیروت بود که گزارش کرده بودند که من به دو جوان شهادت طلب که آن دو عملیات را اجرا کردند، تبریک گفتهام و به آنان در صورت انجام این عملیات بشارت بهشت را دادهام و پیش از انجام عملیات براى تکمیل برنامه و اطمینان از موفقیت آن به این مواضع سرکشى کردهام. دستگاههاى تبلیغاتى هم این افسانهها را که شبیه رخدادهاى شگفت رمانها یا نمایشنامهها بود، بال و پر مى دادند.
به این ترتیب تبلیغات جهانى با شاخ و برگ دادن به این گزارش، نام مرا در ردیف عناوین عمده قرار داد. به تصور من این آغاز برنامهریزى براى ترور من بود. اما باید به این گزراشها، اطلاعاتى را بیفزایم که بعدها از میان اسناد امریکایى به دست آوردیم و نشان مىدهد که مساله فراتر از حد اتهام دست داشتن در انفجار مقر مارنیز (مقر نیروهاى نظامى امریکایى) بود. مساله این بود که من عنصرى دردسر ساز براى سیاست امریکا در لبنان بودم. این اطلاعات را از طریق روزنامه واشنگتن پست -مدتى پس از انفجار بئرالعبد- به دست آوردیم. بعدها نیر در کتاب "پرده" (خاطرات ویلیام کیسى رییس سازمان اطلاعات مرکزى امریکا) خواندیم که وى در ضمن خاطراتش از جلسهاى که با امیر بندر بن سلطان بن عبدالعزیز سفیر عربستان سعودى در یکى از قهوهخانههاى واشنگتن داشته سخن مىگوید. براساس آنچه در کتاب آمده ویلیام کیسى و بندر بن سلطان در آن جلسه به این نتیجه مىرسند که من عنصرى ناخوشایند براى سیاست امریکا هستم و باید ازدست من خلاص شوند. امیر بندر بن سلطان چکى به مبلغ سه میلیون دلار جهت مخارج ترور من به سازمان سیا تحویل مىدهد. زیرا بنابر آنچه در این کتاب آمده، کنگره امریکا با هزینه شدن مخارج چنین عملیاتى از بودجه کنگره امریکا موافقت نمىکرد. سازمان سیا براى انجام این عملیات یکى از مأموران سازمان اطلاعاتى انگلستان را به لبنان اعزام مىکند و او نیز با اجیر کردن عدهاى مزدور در اطلاعات ارتش لبنان -که در آن زمان تحت ریاست سرهنگ سیمون قسیس بود - و نیز به کارگیرى مردان و زنانى - غالباً از منطقه "مشغره" در بقاع غربى- شبکه ترور را سازماندهى و مدت یک سال کامل براى تکمیل برنامهاشان برنامهریزى کردند. آنان اتومبیل مرگ را که انباشته از مواد منفجره بود به نزدیک منزلم در منطقه بئر العبد منتقل کردند تا مرا ترور کنند. براساس برنامه آنان من مىبایست در لحظه انفجار اتومبیل به محل توقف آن رسیده باشم. اما الطاف خداى بزرگ سبب ناکامى عملیات کینهتوزانهاشان شد. شکست این عملیات از آنرو بود که من پس از اتمام نمازجمعه در حالى که خسته بودم آماده بازگشت بودم که زنى مومن از آشنایان نزد من آمد. او پس از خروج از مسجد استخاره کرده بود که براى مشورت و صحبت درباره برخى مسایل شرعى و مشاکل شخصاش نزد من بیاید. از قضا نتیجه استخارهاش هم خوب بود. ابتدا به خاطر خستگى ناشى از 5 ساعت فعالیت حال شنیدن حرفهایش را نداشتم و از او خواستم به منزلم بیاید. اما او اصرارى فوقالعاده داشت که همان جا حرفهایش را با من در میان بگذارد. ناچار پذیرفتم و او هم حرفهایش را زد. نمىدانستم که این مشیت الاهى است. اتفاقاً در همین لحاظات اتومبیلى شبیه اتومبیل ما به نزدیکى منزل ما رسید. هدایت کنندگان عملیات که گمان مىکردند اتومبیل ما به محل مورد نظرشان رسیده است، دگمه را فشار دادند و اتومبیل کار گذاشته را منفجر کردند. در زمان انفجار من در مسجد بودم و به صحبتهاى آن زن گوش مىکردم. اگر آن زن مرا معطل نکرده بود در زمان انفجار در همان مکان مىبودم. جالب توجه است که برخى رادیوهاى محلى لبنان پنج دقیقه پس از عملیات اعلام کردند که فضلالله در این انفجار نابوده شده است و این نشان مىدهد که براى ترور من علاوه بر برنامهریزى امنیتى، برنامهریزى تبلیغاتى هم شده بود.
فضل الله درباره برنامهریزى تبلیغاتى این حادثه مى گوید:
آن روز ملاحظه کردم که گروهى از نمایندگان رسانههاى تبلیغاتى غربى و محلى از من تقاضاى ایراد سخن -هرچه که باشد- مى کنند. حتى تلویزیون فرانسه قبل از این حادثه از من تقاضا کرد حتى به مدت یک دقیقه هم که شده سخنى بگویم.
این رسانهها لحظه به لحظه در داخل مسجد مرا همراهمى کردند و از من تصویر مىگرفتند. گو این که این رسانهها با گرفتن فیلم و تصویر از خطبهام در نماز جمعه بعداً به مخاطبان خود بگویند که این آخرین فیلم و عکس از فلانى است. زیرا برنامه آنان بسیار دقیق طرحریزى شده بود. اما این برنامه ناکام ماند. البته صدها شهید و زخمى برجاى گذاشت. شمار شهیدان این انفجار -که زن و مرد و کودک و نوجوان و پیر در آن به چشم مى خورد- به بیش از هشتاد تن رسید. برخى کودکان در شکم مادران و برخى بر روى دستان مادران خود به شهادت رسیدند. این حادثه حدود دویست زخمى بر جاى گذاشت که برخى از آنان دچار نقص عضو شدند. منطقه محل انفجار منطقه تنگ و شلوغ و زمان انفجار هنگام بازگشت کارگران به خانههایشان بود.
در خاطرات ویلیام کیسى آمده است که امیر بندر بن سلطان -سفیر عربستان سعودى در واشنگتن- با شنیدن خبر ناکامى ترور من دچار دلپیچه شد، اما براى کاستن از تاثیر این مساله بر خود به اربابش رییس سازمان سیا مىگوید که به من (فضلالله) و هوادارانم در حاشیه جنوبى شهر بیروت در مقابل سکوتم از دعوت به انتقامگیرى از امریکا یک میلیون دلار کمک مالى و دارو و… داده است. ویلیام کیسى در پاسخ مىگوید: در این صورت مبلغ رشوه از هزینه عملیات ترور کمتر است! من در همان زمان اعلام کردم کسى در روى زمین و هر مقام اطلاعاتىاى که مىتواند ثابت کند من یک ریال از هر مقام دولتى یا غیر دولتى گرفتهام سندش را رو کند.
در آن هنگام متوجه شدم که امیر بندر بن سلطان –در صورت صحت این روایت که وسایل تبلیغاتى سعودى انکارش کردند- دروغگویى را هم خوب بلد نیست. زیرا ادعا کرده که به هواخواهانم در ناحیه جنوبى بیروت کمکهاى مالى و… نموده است. من مطئنم که او به هیچ یک از هواخواهان نزدیک یا دور من و حتى به بازماندگان و آسیبدیدگان انفجار هیچ گونه کمکى نکرده است.
فضل الله درباره اهداف و پیامدهاى این انفجار مى گوید: تصور مىکنم که این انفجار که هدف آن ترور من بود پاسخى به انفجار مقر نیروهاى امریکایى در فرودگاه بیروت بود. اما امریکایىها ناکام ماندند و پیامدهاى آن نیز به زیان سیاست امریکا در لبنان تمام شد. این انفجار در خود امریکا نیز بازتاب یافت و پس از آن که روزنامه واشنگتن پست برخى اطلاعاتش را درباره این انفجار و عوامل پشت پرده آن منتشر کرد رییس جمهور امریکا رونالد ریگان وادار شد تا علناً اعلام کند که دستور ترور مرا صادر نکرده و امریکا در این عملیات مشارکت نداشته است.
هرگاه به یاد این عملیات شیطانى مىافتم به این مساله مىاندیشم که امریکا که همه مخالفان خود را به تروریست بودن متهم مى کند چگونه با عملیاتى امنیتى -تروریستى حدود دویست و هشتاد تن از کارگران و دیگر مردم بىگناه را یکجا درو مىکند.
در این عملیات حتى برخى جنینها در شکم مادرانشان متلاشى شدند. معتقدم که وحشىگرى امریکا در مسایل امنیتى هیچ مرزى ندارد و این دولت هرجا که پاى منافقش در میان باشد هر کارى را مجاز مىشمرد. از همان زمان و البته پیش از آن هیچ احترامى به مواعظ امریکا درباره حقوق بشر ومحکومیت تروریسم و دفاع از آزادى قایل نبوده و نیستم.