* موضع شرع نسبت به گریه بر امام حسین(علیه السلام)و فرزندان و یار

* موضع شرع نسبت به گریه بر امام حسین(علیه السلام)و فرزندان و یارانش در عاشورا چیست؟

* مسأله ارتباط روحى و انسانى با امام حسین(علیه السلام) و اهل بیت و اصحاب پاک آن حضرت علاوه بر بعد عقلى و ایمانى، باید در بعد احساسى هم وجود داشته باشد. زیرا معنى دوست داشتن یک انقلابى آن است که علاوه بر پذیرش اندیشه او، روح انقلاب در درون انسان ریشه بدواند.

پیشوایان ما در آغاز حرکت، برنامه اشان این بود که براى بزرگداشت یاد عاشورا مجالس عزا تشکیل دهند و خوانندگان مرثیه سرایى کنند و اشعارى بخوانند که عواطف را تحریک کند تا مردم ارتباطى عاطفى با امام حسین(علیه السلام) برقرار کنند. مى دانیم که گریه یکى از عناصر اساسى بیان عواطف است. اما پرسش این جاست که آیا گریه حالتى سنتى و بى روح باید باشد؟ آیا مسأله عاشورا مسأله اشک و گریه و زارى ناآگاهانه است؟ یا این که گریه بر عاشورا باید داراى ژرفایى انسانى در همنوایى انسان با حادثه باشد؟

نظر من این است که ارتباط ما با عاشورا نباید به شیوه اى تقلیدى و از طریق گریه تنها باشد. نباید چنان باشد که وقتى عاشورا فرا مى رسد صرفاً خود را براى گریه آماده کنیم. من بر عمل گریه همراه با آگاهى نسبت به مصیبت عاشورا و دور از تأثیر فضاى محیط و آواها و الحان مرثیه ها تأکید مى ورزم. یعنى انسان باید با عاشورا ارتباط یابد و همان گونه که بر مصیبت هاى خویش گریه مى کند بر مصیبت عاشورا گریه کند. این رابطه آگاهانه سبب ریشه یافتن حادثه عاشورا در وجدان انسانى و حفظ پویایى و سرزندگى آن در احساسات و دریافت هاى انسان مى شود و از تبدیل شدن آن به امرى صرفاً سنتى و تقلیدى جلوگیرى مى کند، از این که انسان چون مى بیند دیگران گریه مى کنند، گریه کند، یا این که چون ناچار است گریه کند، بى آن که تحت تأثیر فاجعه و مصیبت قرار گرفته باشد و احساس کند که عزادارى فقط مناسبتى براى اداى گریه درآوردن است.